Mimari ve Plan Özellikleri

Edirne Selimiye Camisinin kıble yönünde bulunan medreseden batıda, güney köşesinde yer alanı Dar’ül Kurra olarak tanınmaktadır.

Diğer medreselerde olduğu gibi bu yapılarda da mimari bileşenler, dershane ve hücrelerdir.[1]

Selimiye Dar’ül Kurra’sı bir dershane, on bir hücre ve helâ mekânından oluşmaktadır. Hücre sayısı Dar’ül Kurra’da kalan hafızların sayısına uymaktadır.[2] Yapı aynı külliye içinde yer alan Dar’ül Hadis medresesiyle büyük benzerlik göstermekle birlikte, burada hücreler avlu çevresinde L oluşturacak biçimde dizilmiş, dershane hücrelerden ayrı olarak avlunun kuzey kenarına yerleştirilmiştir. Yapının güneybatıda yüksek bir istinat duvarı üstünde yükselen koluyla, kıble yönündeki bölümü pahlı bir dönüşle birbirine bağlanmaktadır. Aşağıda sokak seviyesinde bulunan dükkân cephelerinde köşe çözümünü kolaylaştıran bu ayrıntı medrese planında revakla köşe hücresi arasında geçişi daraltarak zorlaştırmıştır. [3]

  Revaklarda taşıyıcılar kare planlı sütunlardır. Dershane ve hücreler kubbe, revaklar beşik tonoz örtülüdür. Yapının cami dış avlusuna bakan giriş cephesinde kesme taş, diğer cephelerinde 1 sıra taş/ 2 sıra tuğla almaşık örgü bulunmaktadır. Dershanede iki alt iki üst pencere, hücrelerde iki alt, bir üst pencere düzeni uygulanmıştır.

Mimar Sinan’ın yaptığı Dar’ül Kurra’lar arasında günümüze ulaşabilen hücreli düzene sahip tek Dar’ül Kurra Medresesi şu an Darül Hadis medresesinde olduğu gibi eğitsel amaçlı; Vakıflar Genel Müdürlüğü’ne bağlı Vakıf Müzesi olarak hizmet vermektedir.

[1] Zeynep Ahunbay, “Mimar Sinan’ın Eğitim Yapıları Medreseler Darülkurralar Mektepler”, Mimar Başı Koca Sinan Yaşadığı Çağ ve Eserleri, Vakıflar Genel Müdürlüğü Yayınları, İstanbul, 1988, s. 275.

[2] Zeynep Ahunbay, a.g.e., s. 278.

[3] Zeynep Ahunbay, a.g.e., s. 278.